Ay: Mayıs 2020

Her ülke, her millet tarihindeki başarıları coşkuyla kutlasa ne kadar güzel olurdu. Çok büyük başarılar olmasına da gerek yok bence. Kutlanacak bir şey elbet bulunur. Ayrıca son gülen iyi güler görüşünü de iyi bir strateji olarak görmüyorum. Gülme fırsatını buldun mu güleceksin. Bugünün işini yarına bırakma!

Hatta bir milletin bazı başarılarını diğer milletler de beraber kutlayabilir. O zaman dünya daha güzel bir yer olmaz mı? Mesela biz Malazgirt savaşıyla Anadolu’ya girişimizi, doğudaki ülkelerin halkları da Türklerden kurtulma bayramı gibi kutlayabilir. Tabii ki bu örnekten tarih ve coğrafya konusunda ne kadar cahil olduğum belli oluyordur ama fikir aşağı yukarı anlaşılıyordur. Biz batıya geldikçe doğudaki varlığımız ya da gücümüz azalıyordur. Dolayısıyla doğudaki milletler için de kutlanacak bir şeyler oluyordur.

İstanbul’un fethi de tam kutlanacak bir başarı. Söylentiye göre çağ kapatığ çağ açtık bu fetihle. İşin komik kısmı ise açtığımız çağa diğer milletler bizden iyi girmiş. Olsun, yine de bu fethi kutlamalıyız. Hatta Yunanlılar da artık kutlamalı. Büyük İstanbul depreminden kurtulmalarının yıldönümü ne de olsa.

Hemen aklıma gelen bazı kutlamaları yazayım.

10 Ağustos: Batılılar tarafından kutlanabilecek olan “Osmanlılara her istediğimizi kabul ettirebileceğimizi görme bayramı”. Aynı günü Osmanlılar da “Ülkenin sorunlu bölgelerinden kurtulma bayramı” olarak kutlayabilir. Ne tesadüf ki bu yıl yüzüncü yıldönümüymüş. Hep beraber kutlamak ne güzel olurdu.

30 Mayıs: Türklerin Avrupa’dan atılma bayramı olabilir. Aynı şekilde biz de bu günü batının ahlaksızlığından kurtulma bayramı olarak kutlayabiliriz. Aslında acele etsek kutlamalar bugüne yetişebilir.

Dilerim bu örnekler kısa süre içinde hem çoğalır hem de uygulanır. Bu şekilde dünyanın çok daha güzel bir yer olacaktır.

Geçen gün arkadaşlarla konuşurken biri bana “senin blogunu kaç kişi takip ediyor?” diye sordu. Az daha “sen de takip ediyorsan bir kişi” diyecektim ama vazgeçtim ve bilmediğimi söyledim.

Bu sosyal medya uygulamaları bizi birçok kişiyi takip ettirir oldu. Instagram, Twitter, Facebook benim sıklıkla kullandığım ortamlar. Başlangıçta her şeye yetişebiliyordum ama takip ettiğim kişi sayısı arttıkça sevdiğim insanların gönderilerini bile kaçırır oldum. Takip ettiğim kişileri sınıflamak da hoşuma gitmiyor açıkçası, birçoğunu öyle kesin bir sınıfa koymak mümkün olmuyor bile.

Bir de takip ilişkisinin diğer yönü var. Takip edilme yani. Çok takip edilen birinin de işi zor. Bir mesaj gönderse ve her takipçi bu mesaja bir yorum yazsa hepsine cevap vermeye yetişemez. Bunun yerine bazı yorumlara cevap vermeyi deneyebilir. Cevap verdiği yorumlarda konuşmalar daha uzayabilir, cevap yazmadığı yorumları yazanlar da “beni iplemiyor” diye düşünebilir. Eğer takip edilen kişi yorum yazmadıklarını iplediğini göstermek için onlara da cevap yazmaya kalkarsa da yetişememe seçeneğine dönmüş oluruz.

Her ne kadar temelde ben de çok kişi tarafından takip edilmek, beğenilmek istesem de az kişi tarafından takip edilmenin nimetlerinin de farkındayım. Çok takipçinin baskısı nedeniyle insan bazen istediği bir şeyi yazamayabiliyor. Yanlış kişiler okuyunca tatsızlık çıksın istemiyor. Ya da kafasında taşıdığı bazı yükleri ortaya anlatıp bunlardan kurtulamıyor. Az takipçim sayesinde, sorunlarımı Midas’ın berberinin yaptığı gibi dayanılmayacak ağırlıklara ulaşana kadar taşımama gerek kalmıyor. Nasıl olsa her yazdığımı okuyan yoktur diye karanlık yanlarımı araya ufak ufak serpiştirebiliyorum. Karanlık taraflarım elbette var. Herkesin olduğu gibi.

Bu akşamki kontrolde bahçedeki durum yine umut verici bir hal aldı. Kaynanamın yolduğu otların yanındaki bir sarımsak otunun yaprakları kemirilmişti. Bu bir tırtıl işareti olabilir diye otu incelemeye başladım ve aradığımı buldum.

Kerata gerçekten de iyi kamufle oluyor.

Bundan başka ağustosböceğigiller de ortaya çıkmaya başladı.

Pencere kenarındaki çiçeklerim de kediler izin verdiği sürece büyümeye devam ediyor. Çok kararsız durumdayım. İçerde Maryam küçük çiçeklerin topraklarını dağıtıyor, bahçede de salyangozla çiçekleri yiyor. Biraz daha sabretmeliyim sanırım.

Bunun dışında çilekler, frenk üzümleri olmaya devam ediyor. Domatesler de henüz yolun başında ama fena gözükmüyorlar.

Kelebek çalımın yanındaki tırtıl ve uğurböceği larvaları kayıp. Kaynanam bahçemin acınacak durumunu görüp yaban otlarını yolmuş. Bu arada otların üzerindeki misafirler de ya ölmüş ya kaçmış. Neyse, artık önümüzdeki canlılara bakacağız.

Bugün sipariş ettiğim tripod geldi. Biraz bahçede deneme yaptım.

Gülümüz iyice açtı artık.

Bu yıl ektiğim tohumlardan açan ilk çiçek bu oldu. Adını not almadığım için şu an bilemiyorum ama.

Frenk üzümlerimiz de olmak üzere.

Dün akşam internette arkadaşlarla konuşurken konu tabii ki korona krizinden açıldı. Türkiye’deki arkadaşlarım hep home ofis çalışırken ben her gün işe gidip geliyordum. Aslında bizim IT’nin bütün beceriksizliğine rağmen teorik olarak evden çalışmam mümkün, yazdığım programlar ürettiğimiz makinelere pek bağlı değil. Unit testler, mock objectlerle işimi rahatlıkla halledebilirim. Benim işe gitme nedenim daha çok evde konsantre olamamam, sosyal olma ihtiyacı (evet, asosyal de olsam biraz sosyallik gerekiyor) ve yolda kitap okuyabilme fırsatı. Kısaca home ofis çalışabilenleri kıskandığım hiç olmadı ama Türkiye’yi tabii ki kıskanıyoruz.

Bugün büyük bir müşteri için yaptığımız bir proje üzerine çalışmam gerekiyordu. Normalde bürodan test merkezindeki her makineye erişip onları kontrol edebiliyorum. Sadece makineleri çalıştırırken bazen dikkatli olmak gerekiyor. Neyse, test sistemine yeni versiyonu yüklemeye çalıştığımda farkettim ki makineye erişmek mümkün değil. Arkadaşa neden erişemediğimi sorduğumda müşterinin de aynı sistemde test yaptığını ve bu nedenle makinenin intranette olmadığını söyledi. Programı nasıl yükleyeceğimi sorduğumda da bir adet USB sürücüsü gösterdi. Geçen hafta da başka bir müşterinin makinesini müşteriyle beraber test etmiştik ve orada sorun olmamıştı, makineye intranetten erişilebiliyordu. Ayrıca şef bu makineyi hem benim hem de müşterinin aynı anda test edebilmesi için organize etmişti ama bu ufak ayrıntıyı unutmuştu demek. Gören de demilitarized zone filan kullanıyoruz sanacak, alakası yok. Programı müşteriye göndersem ve o yüklese daha çabuk olabilir diye bile düşündüm ama kaçış yok. Mecburen her test için yirmi metre filan yürüyeceğim. Aslında fena da olmayabilir, günlük sporumu yapmış olurum böylece. Ah bu içimdeki Pollyanna da hiç ölmeyecek gibi.

Tam ben test işlerine başlamıştım ki, arkadaş programı müşterinin makinesine (bizim test merkezindeki değil, müşterinin test merkezindeki) makineye de yüklemesi gerektiğini söyledi. Meğer şef ondan bunu yapmasını istemiş. Gerekçe de müşterinin bizim bir şeyler yaptığımızı düşünmesini sağlamakmış. İyi bir düşünce ama bu yükleme işi bitince müşterinin ilk sorusu tabii ki “Yeni ne var? Ne test edebiliriz?” olacak. Buna henüz bir cevabımız yoktu. Son toplantıdan beri başka bir müşterinin projesiyle uğraşmıştık. Şef de bugün başka bir yerde başka bir müşteriyle toplantıda. Ben de arkadaşa “programı şimdi yükleme, bana bir saat ver. Müşterinin test edebileceği yeni bir fonksiyonu ekleyeyim sisteme” dedim.

Bu sırada başka bir bölümden bir eleman aradı ve bana dünkü testte bir sorun çıktığını ve bunu düzeltip düzeltmediğimi sordu. Ben de “Hangi makine, ne testi, ne sorunu?” diye sorusuna üç soruyla cevap verdim. “Dün biri bir test yapmış ve bizim şefi aramış, o sen değil misin?” diye üç soruma tek soruyla karşılık verdi. Bu oyun iyice sıkıcı olmaya başlamıştı. “Hayır” dedim. Bu testlerden haberimin olmadığını söyledim. Bu arada kendi kendime de soruyorum, kimin aradığını neden şefine sormuyor? Sonra bunu ona da sordum. Şefi bugün izinliymiş. Bu şirkete bayılıyorum bazen. Minimum bilgi ile maksimum iş yapıyoruz.

Sonunda testi kimin yaptığını öğrendik. Test sonuçlarını makineden alayım bari dedim ama makine çoktan müşteriye gönderilmiş. En iyisi şimdi başka bir makine bulup şu testi bir de ben yapayım. Önceki makineyi kaybetmiş olabiliriz ama sonrakileri kurtarayım bari.

Evet, bu sabah bahçedeki uğurböceği larvalarının filmini çektim. Ayrıca dün gördüğüm tırtılı da aradım ama onu bulamadım. Yerine gerçekten de bir turuncu süslü tırtılı buldum. Belki de düşündüğümden daha çok kelebek bahçede yumurtladı. Otları yolarken daha dikkatli olayım.

Bu tırtıllar yapraklar üzerinde o kadar güzel kamufle oluyor ki bulmak için yenmiş yaprak aramak en kolay yol gibi gözüküyor.

Bu da uğurböceği larvalarının videosu.

Videonun son kısmında avcı larvaların birini avını yerken görebilirsiniz. Uğurböceği deyip geçmemek lazım. Etobur türleri var.

Bugün yine internetteki gazete haberlerinin başlıklarının ne kadar saçma olabileceğini gördüm.

“Prof. Dr. Mehmet Ceyhan: Türkçe konuşmak virüsü daha az yayıyor”

Başlık bu. Adam başka şeyler anlatmış. Bir de ilginç bilgi olarak bazı seslerin (örneğin ts) daha çok damlacık yaydığı şeklinde yabancıların bir araştırmasına gönderi yaparak Türkçe’de bu sesin olmadığından Türkçe virüsü daha az yayar heralde diye bir çıkarım yapmış. Gazeteler de bu bilgiyi adamın tüm konuşmasının yerine koymuş. Habercilik, özellikle de internetteki habercilik artık bu noktaya geldi. Diğer taraftan Mehmet Bey’in çıkarımı da yetersiz olabilir. Tweetindeki alıntıya göre test İngilizce yapılmış diye düşünüyorum. Değişik dillerde değişik sesler daha farklı sıklıkla kullanılabilir. Örneğin “ç” sesi daha az damlacık üzretmesine rağmen belki Türkçe’de İngilizce’ye göre çok daha fazla kullanılıyorsa toplamda ciddi bir problem olabilir. Eğer tembellik yapmayıp bu çalışmayı bulur ve okursam belki daha kesin şeyler söyleyebilirim.

Artık yavaş yavaş yatabilirim. Terence hala dışarıda. Çekingen Terence özgrülüğüne en düşkün kardeş çıktı. Heralde hala komşunun bahçesinde böcek ya da yarasa filan avlıyordur.