Hareketsiz geçen bir yazdan sonra bana da iyi geleceğini düşünerek çocuklarla markete gitmeyi teklif ettim. Gizli gündemimin ana hedefi ise soğan halkaları almaktı. Teklifim tabii ki bütün evde ve dış temsilcilklerde coşkuyla karşılandı ve hazırlanmaya başladık.
Acaba bunu neden daha sık yapmıyoruz diye kendime sorduğum sırada duyduğum bazı sesler cevabı hatırlamamı sağladı. Ümit ayakkabılarını giyerken “the Big Bang Theory” dizisinin bölümlerini rasgele bir sırayla anlatmaya başlamıştı bile. Bölümleri beraber seyretmiş olmamız bu hizmetten muaf tutulmama yetmedi tabii ki. Soğan halkaları hayalinin verdiği dayanma gücüyle yola koyulduk.
Yarım saat sonra markete geldiğimizde sanırım dizinin yarıdan fazla sezonunu “dinlemiştim”. Beni öldürmeyip daha da güçlendiren bu dinletinin verdiği enerjiyle halkaları aramaya başladım ama bilinmeyen bir güç bütün planlarımı baltalamaya karar vermiş gibiydi. Onbeş dakika süren sonuçsuz kalan aramaların ardından çocuklara ufak tefek şeyler alıp marketten çıktık. Dizinin nasıl olsa yarıdan azı kalmıştı ve eve kadar gidilecek mesafe aynıydı. Demek dinlenmek için biraz zaman kalacaktı.
Tam bunları düşünürken “Previously on the Big Bang Theory …” şeklinde giriş yapan Ümit bu ümidimi de ortadan kaldırdı. Dönüş yolundaki yarım saatin sonuna doğru evi görmemle umutlanmıştım ki Ümit beni yine hazırlıksız yakaladı.
Ümit: Baba, hangi süper gücünün olmasını isterdin?
Ben: (O ana kadar sersemlemiş beynim neyse ki aklıma ilk gelen süper gücü ona söyleyemeyeceğimi anlayacak kadar çalışıyordu) Hiçbir süper güç istemiyorum oğlum.
Ümit: Ben istediğim kadar uzatabileceğim bir dilim olmasını isterdim.
Ben: (Cinsellik içerikli bir açıklamanın gelebileceği ihtimali üzerine nasıl bi tepki vermem gerektiğini düşünerek) ???
Ümit: Böylece dilimle insanları tokatlayabilirim ve hatta boğazlarını bile sıkabilirim.
Tabii ki bunu neden diliyle yapmak istediğini sormamayı akıl edebildim.