Olay bir kafede geçmektedir. Kahramanlarımız çok zamanı olan bir müşteri ve bir garson:
Çay var mı? Var efendim. İki tane lütfen. Tabii efendim.
Sürekli duyduğum bu konuşma örneği nedense son tatilimde dikkatimi çekmeyi başardı. Yazılımdan gelen alışkanlıkla düşünmeye başladım. Daha az konuşmayla aynı iletişim yapılamaz mıydı? Örneğin:
İki çay lütfen. Tabii efendim.
Peki ya çay yoksa ne olacak?
İki çay lütfen. Çayımız yok (ya da kalmadı). O zaman iki kahve (ya da başka neyiniz var?). ...
Çay olsa da olmasa da konuşma orijinal konuşmadan daha kısa sürecektir.
Peki neden bazı insanlar birinci yolu seçiyorlar? Tabii ki bunun cevabını bilmiyorum. Bilsem yazılımcı olmazdım. Belki, ‘Çay var mı?’ sorusuna verilebilecek olumsuz cevaptan sonra diğer olasılıklara daha kolay geçebiliyorlardır. Ayrıca ‘İki çay lütfen’ bir soru değil. Verilecek olumsuz bir tepki belki de beyinde daha uzun, yorucu işlemlere yol açıyordur. Yine de bence bir kafede çay olmama ihtimalinin çok küçük olduğunu (epsilon kadar?) varsayabiliriz. Bu da bulunduğumuz yerde neredeyse kesin olarak çay olacaktır demek. Yani ‘var mı’ diye sormak gereksizdir.