Normalde okullarda öğrenilen konuları kendi kendime öğrenmeyi sevdiğimi söylemiştim. Tabii ki buradaki en büyük sorunum da bana uygun kaynakları bulmak. Bir sürü kitaba başlayıp yarısında ya da başlarında bıraktığım olur. Son haftalarda yine matematiğe başladım. Seçtiğim alanlardan biri de sayılar teorisi.
Kitap olarak bu sefer Joseph H. Silverman’in “A friendly introduction to number theory” adlı kitabını kullanıyorum. Okuduğum diğer matematik kitaplarından farklı bir tarzda yazılmış. Öyle tanım, aksiyom, teorem, ispat döngüsüyle gitmiyor. Daha çok, gözlemler, sorular ve başka gözlemler şeklinde ilerliyor. Arada bu gözlemlerle ilgili ispatlar da veriliyor.
Alıştırma soruları da önce gözlem ve denemelerle başlıyor. En son adım olarak ispat soruluyor. Yani önce ilginç bir şey gösteriliyor, daha doğrusu bunu görebilmemizi istiyor, daha sonra bu gördüğümüz şeyin ne olabileceğini bize tanımlatıyor ve son olarak da acaba bu doğru bir sonuç mu diye de bize sorgulatıyor. Bir oyun gibi, deney gibi.
Aslında teknik olarak diğer kitaplarda da okuyucu bu yöntemi kendi kullanabilir. Yani bir teorem önce verilmişse, okuyucunun kendisi önce denemeler yapabilir ve biraz ikna olabilir. Sonra verilen teoremin ispatına girişebilir. Yine de iki yaklaşım arasında bence bir psikolojik fark var. Bana o teoremin hazır verilmiş olması, bir dizi ya da film seyrederken birisinin bana spoiler vermesi gibi etki yapıyor.
Kitabın hala çok başlarındayım. Bakalım bitirebilecek miyim ve eğer bitirirsem o zaman kitap hakkında neler düşüneceğim?